Reisverslag India 14 – 24 februari 2009

Hallo allemaal,

Ik ben letterlijk en figuurlijk weer geland! Wat een reis zeg, ik vond de vorige al zo bijzonder, maar ik blijf me verwonderen over wat er telkens weer gebeurt. Het is werkelijk een voorrecht om God te kennen en als je Hem gaat volgen worden er deuren geopend waarvan je alleen maar kon dromen. Niet dat het altijd allemaal “halleluja” is, maar je wordt erdoor gevormd en gesterkt. En het mooie is dat je blijft groeien, je leven lang.

De heenreis

De heenreis duurde erg lang. Eerst 9 uur vliegen richting Delhi, maar met ome Willem Ouweneel naast me vlogen die uren voorbij :), en daarna begon het wachten. Wat een toestand, er stonden allemaal kleine taxi’s al toeterend op ons te wachten en als je niet uitkeek, reden ze zo over je tenen. Annette en ik bleven alleen achter, slik. Onze koffers werden op het dak en in de kofferbak gesmeten en al slingerend kwamen we bij het hotel aan. We hadden veel lol, maar het was ook wel weer spannend zo midden in de nacht. Heel veel auto’s hebben geen licht aan, de bakfietsen helemaal niet en de meeste riksja’s ook niet. En dan te bedenken dat iedereen maar een beetje raak rijdt zo tussen de heilige koeien door. We hadden 7 uur de tijd, maar uiteindelijk konden we maar 1 uurtje slapen in het hotel en toen moesten we alweer weg. Wat een administratie zeg, al onze paspoorten werden gekopieerd (het kopieerapparaat stond buiten) en er lag een enorm dik boekwerk op de balie. Ik heb ook geen pc gezien daar, alles ging met de hand. Half vier zouden we ontbijt krijgen, maar ja in India moet je dan toch echt wel een half uur wachten en die tijd hadden we niet meer. Wij vertrokken weer als een van de laatsten en daardoor konden we toch nog wat superscherpe roti naar binnen werken, zo hé, ik was meteen weer wakker.
Toen we op het volgende vliegveld in Delhi stonden, konden we niet inchecken. De helft van onze groep bleek niet op de passagierslijst te staan. Na een poosje gingen we in een andere rij staan en toen mochten we wel door. Vervolgens stonden de mannen en vrouwen keurig gescheiden in de rij om gefouilleerd te worden. En wat schetst mijn verbazing? Een aantal Indiase vrouwtjes wandelden alsof het heel normaal is langs mij heen en gingen voor me staan, ze kropen gewoon voor! Daarna zaten we 2 uur te wachten in het vliegtuig vanwege de plotselinge mist en omdat er koffers waren waarvan ze niet wisten van wie ze waren. Uiteindelijk zijn we veilig aangekomen in Hyderabad en konden we daar een dagje uitrusten. Toen stond ons nog een busreis van 13 uur te wachten. We kwamen om 22.45 uur aan in Bhimavaram, een voor India kleine stad met 400.000 inwoners. Het was wel een gezellige reis, we hebben de liederen geoefend en veel met elkaar gepraat. Vlak voordat we er waren ging één van de drie bussen stuk, toen werd het nog gezelliger in onze bus want de rest werd bij ons ingepropt ;-)

Hotel Bhimavaram

Ik heb hele grote kakkerlakken gezien bij het hotel, maar gelukkig niet in onze kamer. Voor Indiase begrippen was het een vrij goed hotel (uiteraard zonder sterren). We vroegen om schone lakens, want de haren en vlekken van vorige gasten en beestjes zaten er nog in. Nou die kregen we, alleen waren ze net zo vies als die andere lakens. Tja, zo gaat dat daar, de vorige keer had ik niet eens lakens en ook geen toilet en douche dus dit vond ik al heel wat. Op een avond zagen we dat tien kippetjes levend aan elkaar vastgebonden over een fietsstuur het hotel binnengebracht werden. Die avond aten we dus verse kip! We waren iets te vroeg in de eetzaal en toen zagen we dat onze “borden” niet werden afgewassen, maar werden afgeveegd met een doek. Toch vond ik het eten best lekker, rijst met kip en kip met rijst. Af en toe mihoen met pizza (zonder bestek) en ’s ochtends aten we taaie sneetjes geroosterd wit brood met een lepel jam en een soort eierpannenkoek. ’s Middags aten we meestal chips of cake in de bus.

Outreaches

We hebben in korte tijd veel kunnen doen. We gingen in drie teams op outreach naar verschillende dorpen. Er is rijst en kleding uitgedeeld in de sloppenwijken en arme dorpen in de omgeving van Bhimavaram. De mensen kwamen luisteren naar het evangelie en velen namen Jezus aan als hun redder en verlosser. God raakte hen aan door lichamelijke en innerlijke genezingen. Ik vond het fijn dat we in de dorpjes persoonlijk met de mensen konden bidden. In één dorpje was het heel warm en stikte het van de vliegen. De luizen kropen over de mensen, maar dat maakt dan niets meer uit. Je kunt ze aanraken omdat je de liefde van God in jou wilt uitdelen. De hulp aan deze dorpen is niet eenmalig maar krijgt voortgang door lokale voorgangers. Zij helpen deze mensen materieel (rijst, sari’s, scholing etc.) en geven ze Bijbelonderwijs.
In het eerste dorp hadden we ook een doopdienst. Annette werd gedoopt in de Golf van Bengalen, dat was een heel bijzonder moment. Het was ook letterlijk “doodswater" want 4 jaar geleden kwam daar de tsunami. Het was er ook heel mooi, palmbomen, wit zandstrand en daar mochten we het evangelie brengen. Opeens kwamen er 8 motoragenten en 2 politiejeeps aan. Ze kwamen even ons podium “lenen.” Het bleken marinemensen te zijn. Ze maakten van de gelegenheid gebruik om de mensen om inlichtingen en hulp te vragen. Het strand waar we waren was namelijk een aanvoerroute van wapens voor terroristen.


Campagnes

Het was werkelijk fantastisch om die evangelisatiecampagnes mee te maken. Vier avonden achter elkaar was er door Trin en Rajkumar een muziekfestival (lees evangelisatiecampagne) genaamd “Bless India” georganiseerd. De eerste avond kwamen er 11.000 mensen, de tweede avond 22.000, de derde avond zo'n 40.000 en de laatste avond rond de 75.000 mensen. Ik heb nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. Als jongeman had Rajkumar een droom: dat er tienduizenden mensen in zijn stad bij elkaar zouden komen om het evangelie te horen. En die droom is werkelijkheid geworden, wauw. Ondanks alle tegenwerking van de politie. Een christelijke politieman uit de stad vertelde dat het een wonder was dat we al drie dagen campagne hadden kunnen houden. Dat is nog maar weinig evangelisten gelukt. Onlangs nog is er een bekende evangelist van het podium geplukt, naar het vliegveld gebracht en tot “persona non grata” verklaard, die komt India niet weer in. De 3e avond kregen we telefoon dat de campagne de volgende dag niet door kon gaan omdat deze illegaal is. Diezelfde avond moesten we vlak voor het begon ook al het podium af van de politie. We gingen bidden en tien minuten later mochten we er al weer op. Er was wel toestemming voor een muziekfestival, maar niet voor prediking. Vandaar dat we de volgende dag niet op outreach gingen om geen irritatie te wekken. In de stad zagen we dat er flyers over onze posters waren geplakt met “save hinduism” erop. In Hyderabad werd gezegd dat we heel Bhimavaram in beroering hadden gebracht en dat “het kwaad” gestopt moest worden. Er was ook een televisieploeg aanwezig en alle diensten werden de volgende dag uitgezonden. Daardoor heeft heel Bhimavaram en een gedeelte van India het kunnen volgen. Het was geweldig om te zien hoe open de harten van de mensen staan om het evangelie te ontvangen. In totaal werden er honderdvijfentwintigduizend bekeringskaarten ingevuld. Zij worden opgevangen door 70 voorgangers uit de omgeving om hen verder te begeleiden en toe te rusten. De mensen die kunnen lezen ontvangen een Bijbel. Alleen de eerste avond konden we met ons team persoonlijk voor de mensen bidden. Er is zo’n honger voor gebed. Ze pakten je armen vast en legden die op hun hoofd, bijna bizar. Als dat in Nederland gebeurt is er zeker weten opwekking uitgebroken..
Ze braken door de hekjes heen en wij moesten het podium op vluchten om verder duwen te voorkomen. Eigenlijk maar goed ook, de mensen moeten het niet verwachten van ons, maar van God. Hij is het die hen en ons wil aanraken. En dat gebeurde ook; er zijn mensen genezen en aangeraakt door Hem. Ik ben vrij nuchter, maar toen kon ik het ook niet meer droog houden en niemand van de groep. Het is zo`n bijzonder moment als zo velen hun leven in de handen van God leggen, en zeker mogen weten dat ze gered zijn. Het is wel een aparte cultuur; we begonnen om half 8, maar we zeiden 6 uur, omdat ze rustig een paar uur later komen. Wat ook best wel heftig was, was dat de beveiliging met stokken klaar stond en er ook rustig op los sloeg als ze dat nodig vond, ook bij de kinderen.
Tijdens de campagnes kwamen ook allerlei congresleden en zelfs een bekende Bollywood acteur, K. Nagendra Babu, het podium op. Deze laatste kwam met veel poeha aangereden. Wij dachten dat de politie ons kwam arresteren, maar hij kwam onaangekondigd even ons podium “lenen” want hij is ook een politiek leider en met zoveel mensen bij elkaar wilde hij wel even een praatje houden. Mattheus balanceerde de laatste avond op het randje. Het was bijzonder hoe hij het deed voorkomen alsof hij niet preekte, maar eigenlijk deed ie dat wel en wij deden dat ook met onze liederen in het Fresh Fire Choir Het was heel mooi om daarin mee te mogen zingen. Dan keek ik omhoog naar de donkere lucht en dan wist ik “dit is echt goed.” De politie die klaarstond om ons te arresteren deed uiteindelijk niets, ze durfden waarschijnlijk ook niet met die politici op het podium. Met een heel aantal van hen hebben we zelfs nog mogen bidden! Inmiddels kennen we ook allemaal het Hallelujalied in het Telegu uit ons hoofd. De mensen vonden het geweldig als we dat gingen zingen. Hun cultuur is vrij ingetogen, maar de laatste avond stonden ze lekker mee te zingen en te dansen.

Wonderen

Veel mensen vragen of ik wonderen heb gezien, ja dat heb ik. Maar daar gaat het niet om. De eerste focus is Jezus en het brengen van Zijn Koninkrijk en ja dat wordt bevestigd met wonderen en tekenen. Ook in Nederland! Wat ik me nog goed herinner is een vrouw die een tumor had ongeveer zo groot als een appel. Tijdens de aanbidding verdween die compleet. Ze liet een paar mensen voelen en je voelde alleen nog een zakje huid. Ook zagen we dat blinden genazen en doven weer konden horen. Van ons eigen team viel iemand van het podium af op z’n hand. Het bot stak eruit, au. Maar hij strekte z’n hand uit om mee te bidden met iemand terwijl de EHBO-koffer werd gehaald en toen kwam God’s kracht door z’n hand en het bot ging weer recht staan! Het was ook mooi om te horen en te zien dat de vorige reizen vrucht hebben gedragen. Onze vertaler Samuel en z’n vrouw konden geen kinderen meer krijgen, maar in 2007 is er voor hen gebeden en nu hebben ze een kindje! Een andere man kwam vertellen dat ie genezen was tijdens een vorige Trinreis en nu gaat ie van dorp tot dorp het evangelie verkondigen en in een dorp is de hindoetempel vervangen door een kerkje!


Voorgangersconferentie

Meer dan 600 pastors van de "Apple Association Andhra Pradesh" kregen onderwijs en toerusting van Willem Ouweneel en Mattheus van der Steen om de toestroom aan gelovigen te kunnen begeleiden en hen verder te helpen. Het was opvallend om te zien dat alle pastors en hun vrouwen een beetje een "kat uit de boom" houding hadden toen we aankwamen. En een "opengebloeide bloem" leken toen we weer weg gingen. Wat een Bijbelse preek, een aanbiddingmoment en een aanraking door de Heilige Geest allemaal niet te weeg kan brengen!

Ziekenhuis


Met de hele groep zijn we naar het ziekenhuis van Bhimavaram gereden en Mattheus legde aan het verplegende personeel het evangelie uit. Ook is een deel van de groep met hen gaan bidden. Het andere deel van de groep ging de kamers op om met soms doodzieke mensen te bidden. Ook is er met een paar honderd zwangere vrouwen gebeden, zij hebben voedsel met extra voedingswaarde gekregen.

Threewheelers

Rajkumar had een middag voor lichamelijk gehandicapten georganiseerd. De meest afgrijselijke vergroeiingen waren te zien. Sommigen kropen na het eten zelfs van tafel terug naar hun plaats. Erbarmelijk, haast vernederend voor deze mensen. Gelukkig ontvingen ze allemaal een driewielfiets zodat ze mobiel zijn en minder afhankelijk van anderen worden. We hebben ook met hen gebeden en het is geweldig om te constateren hoe hun ogen daarna weer stralen en hoe blij ze met hun fiets zijn.

Weduwen

Er was ook deze reis weer een dag met de weduwen en een groot aantal weduwnaren. We hebben ze mogen bemoedigen en ze kregen een dikke knuffel. Velen zijn nadat ze weduwe zijn geworden verstoten uit hun eigen familie. Hierdoor leven ze in grote armoede. Er zijn weinig mensen die nog naar hen om kijken. Vaak belanden ze in de prostitutie om toch maar aan geld te komen. Ze ontvingen rijst, sari's en dekens. Wat ons heel veel deed was toen we een lange gebedstunnel maakten er veel oma`s met hun kleinkinderen langskwamen om gebed te ontvangen. Vaak niet eens voor zichzelf, maar voor het kleinkind dat ze opvoeden omdat vader en moeder zijn overleden.

Weeskinderen

We hebben een dag doorgebracht met de weeskinderen. Ze wonen in 3 verschillende weeshuizen van Rajkumar. De kinderen ontvingen schooluniformen, ballonnen. Knuffelbeertjes en cadeautjes. We zijn zelf overladen omhelzingen, knuffels en kusjes. Veel van deze kinderen worden financieel ondersteund door Nederlanders en ook door mensen van onze groep. De bouw van het nieuwe weeshuis gaat voorspoedig, Rajkumar is anderhalve maand geleden begonnen en nu staat de 1ste etage er al! Telkens als er weer geld is wordt er weer wat gebouwd. Het wordt een gebouw van 5 verdiepingen. Geld voor de bouw blijft nog steeds hard nodig. Wat wij als Nederlanders erg ongepast vonden is het volgende: na het eten liepen de kinderen naar de muur toe en gooiden ze hun bord over de muur bij de buren. Die buren waren zwijnen die op een soort kerkhof liepen. Tja dat is hun cultuur. Al de rommel die wij in de bus netjes verzamelden, werd ook het raam uitgegooid. Vandaar dat alles ook zo vies is, al heb ik deze keer geen mensen gezien die hun behoefte op straat deden.

Terugreis:

De reis verliep heel goed, het leek of er een turbo op de 3 bussen die in colonne naar Hyderabad reden was gezet. Het verkeer was wederom een chaos, maar ik heb wel stoplichten gezien, niet dat men er zich wat van aantrekt, maar ze staan er toch. In Hyderabad kwamen we in een klein vliegtuig te zitten. Toen bleek het groepje Amerikanen voor ons ook zendeling te zijn, dus het vliegtuig zat vol Christenen en dat heeft de bemanning geweten, zelfs een steward riep “halleluja”. Ook na de vele controle poortjes in Delhi waren we relatief snel in de mega grote Boeing 747. En Annette en ik hadden mazzel, we vlogen business class! Haha dat was echt grappig, iedereen lachte naar ons en wij hadden “dikke schik.” Alles lukte ook, we stonden met onze neus vooraan bij de controle voor de handbagage, waren we vergeten om een kaartje in te vullen. Wij weer terug, staan we vervolgens weer vooraan, vraag me niet hoe ’t kan. Toen waren we een ander kaartje vergeten, maar no problem, een Indiase man ging het regelen. De negen uren vliegen waren snel om omdat we een heel aantal uren s`nachts sliepen of dommelden. In het vliegtuig lag ook een jonge vrouw op een brancard. Ze had een virus opgelopen in India waardoor ze verlamd was geraakt. Iemand uit de groep heeft met haar gesproken en haar tot Jezus geleid. Ook was er een oude Indiase vrouw achter ons die ineens begon te huilen en op de grond ging liggen, ze was heel bleek want er was iets mis met haar schildklier, ook voor haar hebben verschillende mensen uit de groep gebeden en aan het einde van de reis liep ze gewoon weer met ons mee naar buiten en haar gezicht was helemaal weer bruin en haar in haar ogen geen spoor meer van de eerdere paniek. En iemand anders uit de groep is architect en laat hij nou net naast een Indiase man zitten die ook architect is. En hij mocht met die man bidden en bracht hem bij Jezus! Dat zijn echt de grootste wonderen!


Persoonlijk

Twee dingen van deze reis zijn me het meest bijgebleven. Ten eerste de dagopeningen. We kwamen elke ochtend bij elkaar, gingen samen ontbijten, bidden, aanbidden en kregen onderwijs uit de Bijbel. Dat was echt fantastisch, ook die keer dat we avondmaal vierden. En wat een eenheid. Dat was ook onze kracht denk ik. We zaten er allemaal uit verschillende denominaties, maar dat maakte helemaal niets uit. We hadden en hebben hetzelfde doel. Meestal ervaar ik in een dienst wel een bepaalde opbouw, maar als wij begonnen te aanbidden, voelde je direct de kracht van God, niet normaal! Niks geen opbouw, Hij kwam direct met Zijn glorie. We zongen ook een lied dat ik in Nederland graag zing, maar in India kreeg ik er helemaal kippenvel van: ‘k Zal U loven o Heer, in het midden van de volken en ik zing psalmen voor U onder de natiën. Want Uw liefde Heer is groot, zo hoog als de wolken en Uw grote trouw reikt hemelhoog. Wees verheven o God boven de wolken, laat Uw glorie zijn over heel de aarde!
Het tweede dat me altijd bij zal blijven was wat er op de laatste campagnedag gebeurde. Eerst mochten wij niet gaan, dat was best een teleurstelling en vervolgens hoorden we dat Rajkumar officieel door z’n familie was verstoten omdat hij radicaal voor Jezus heeft gekozen. Z’n ouders waren een avond onder het publiek en beweren nu dat hij nooit hun zoon is geweest. Rajkumar kwam binnen en we hebben rondom hem op de knieën een van de meest bewogen bidstonden gehouden die ik me kan herinneren. We hebben ons aan hem aangeboden als zijn nieuwe familie. Toen zijn we in de bovenkamer van het hotel zelf een dienst gaan houden. En op het moment dat we zeiden Heer het is aan U kwam het bericht dat we toch mochten komen. Nou wat een feest, iedereen was helemaal uitgelaten. We stonden in de file op weg naar onze eigen campagne, dat was heel apart. Wat een mensen zeg, allemaal op elkaar gepropt in riksja’s en karren. En wat een vrijheid, het was echt een geestelijke overwinning. Zelfs ik stond te springen, juichen en dansen op het podium, heerlijk. Where the Spirit of the Lord is, there is freedom!
Door deze reis leef ik weer een stap dichter bij God, dat ervaar ik ook echt en dat wil ik vasthouden en vanuit die intimiteit kan ik verder groeien.

Bij deze wil ik iedereen nogmaals bedanken voor de steun via kaartjes, sms, mail, een schouderklopje, financieel e.d. Dat heeft me erg goed gedaan. Bedankt allemaal en wat ook super is: we hebben een bedrag van 75.000 euro mee kunnen nemen, zodat we alle kosten konden dekken!

Wat de toekomst betreft, ik ben me nog aan het oriënteren. Waarschijnlijk ga ik een bijbelschool of DTS volgen. Aan de ene kant kan ik bijna niet wachten, aan de andere kant wil ik geen overhaaste dingen doen. Daarom doe ik nu rustig aan en probeer ik erachter te komen wat God wil dat ik doen zal.

Hartelijke groeten,
Diane