Hi everyone,

(Ik kan me voorstellen dat je sommige dingen die ik schrijf misschien vreemd vindt, maar ik moedig je aan om met een open hart te lezen. Dan zul je steeds meer gaan begrijpen.)

De helft van het schooljaar zit er alweer op. Het gaat me bijna te snel, ik ben zo aan het genieten en “uitstappen” en nieuwe dingen aan het leren en ondertussen is het al bijna Kerst. Dat ontgaat je hier niet. Overal zie je kerstbomen en gekleurde lampjes, veel meer kitsch dan in Nederland. Je kijkt je ogen uit in de winkels, rijen met kerstversiering en “ornaments.” Ik wil het winkelcentrum al heel lang ’s goed bekijken, maar daar ben ik nog helemaal niet aan toe gekomen omdat de grotere winkels die apart staan zo groot zijn dat ik in één winkel gerust een middagje kan rondlopen. En dat terwijl Redding niet eens een big city is, ik heb er geen winkels gezien met meerdere verdiepingen.
Afgelopen week heb ik weer eens een Nederlands journaal gekeken, wat een sneeuw hebben jullie zeg! Hier is het zo’n beetje 10 graden, maar dat kan zo warmer of kouder worden. En als ik wil kan ik wel naar de sneeuw. Een half uurtje verderop kom je in een hoger gebied en daar ligt sneeuw. Die kan ik ook zien liggen vanaf ons huis, prachtig gezicht. Ik ben hier ook best veel aan het rondfietsen, voor mij doen tenminste wel :) en ik vind het heerlijk. Goede temperatuur en hele mooie zonsondergangen. Inmiddels ben ik aan het verkeer gewend, maar het blijft wel uitkijken met je fietsje op 3,4, of 5- baanswegen. Van de week kwam ik thuis met een lijst voor een poster die ik had gekocht en ze waren stomverbaasd dat ik die op de fiets kon houden haha. Ze hadden me ook al gebeld of ze me op moesten halen vanwege de (mot)regen. Wat dat betreft zijn ze echt niks gewend. De auto wordt overal voor gebruikt.
Inmiddels is Thanksgiving alweer voorbij. Het was leuk om dat ook eens mee te maken. Een echte familieaangelegenheid waarbij de kalkoen en “stuffing”niet mogen ontbreken (zie foto). Als je niet weet wat stuffing is, moet je gewoon even googelen. Het is traditie om voordat je gaat eten iets opnoemt waar je dankbaar voor bent. Wij moesten om de beurt 3 dingen noemen en dan hielden we elkaars handen vast.’t Was best een speciaal moment, de Annereau’s noemden mij ook als “dankpunt” en ik voel me hier ook prima thuis.
Op dit moment heb ik twee weken kerstvakantie, maar gistermiddag ben ik toch naar school geweest. Bill, de voorganger van de kerk en seniorleider van de school kwam om gezellig bij ons te zijn. Tijdens de Thanksgiving break deed hij dat ook. Hij heeft een enorm druk schema en reist veel, maar hij neemt wel de tijd voor ons en dat waardeer ik echt in hem. Aan het eind van de middag liep hij bij iedereen langs voor handoplegging om datgene wat hij ontvangen heeft door te geven aan ons. In de Bijbel staat dat ook verschillende keren beschreven, bijvoorbeeld om gaven te ontvangen. Het was een bijzonder moment. Ik geloof dat Bill in enorme autoriteit wandelt, ik kon dat ook ervaren. Hij was een paar meter bij me vandaan en toen voelde ik opeens een tinteling en kracht over me heen komen, zo sterk dat m’n benen week werden en ik niet meer rechtop kon blijven staan. De Bijbel spreekt over dronken zijn in de Heilige Geest, niet van wijn :) en dat heb ik ervaren. Ik voelde me supergoed na die tijd en helemaal verfrist. Best grappig, dronken zijn en dan het tegenovergestelde van een kater ervaren, wie wil dat nou niet...? En ’s avonds hadden we een supergave gebedstijd met de Nederlanders. Bill bad terwijl hij handen oplegde o.a. om gaven en doorbraak en zo heb ik dat ook ervaren. Ik zat in een seizoen waarin ik nieuwe dingen heb geleerd en gedaan en het voelde alsof ik naar iets nieuws aan het toewerken was. Vanaf Sinterklaas (jaja hebben we ook gevierd met de Nederlanders hier, heel gezellig) heb ik het idee dat ik sneller aan het groeien ben. Dat werd ook bevestigd op verschillende manieren. Ik kreeg dezelfde woorden en tekeningen (prophetic art) van studenten die me niet kennen, maar die dit allemaal bevestigen. (Ook begin ik duidelijker visie te krijgen voor de toekomst en sinds gister had ik heel helder dat ik keuzes moet gaan maken.) Dat is het bovennatuurlijke wat hier al behoorlijk normaal is geworden. En wij worden toegerust om dit ook buiten de kerkmuren te brengen. Dat is best spannend, maar o zo gaaf om mee te maken. Op donderdagmiddag ga ik altijd met een groepje studenten de straat op. Dat heet “treasure hunt” want we zijn op zoek naar “de schat”. Van te voren bidden we kort en schrijven we namen, plaatsen, kwalen e.d. op en dan gaan we daarheen op zoek naar mensen die God als het ware aan het highlighten is. Een keer had ik o.a. de naam Wendy, zwarte bril, hoge hakken, familieproblemen en zwarte kleren opgeschreven en binnen 10 minuten liep ik een Wendy tegen het lijf en iemand die aan de andere vier beschrijvingen voldeed. Dat was zo bemoedigend en de meeste mensen staan ook wel open voor gebed. Wendy helaas niet, maar die andere mevrouw wel. Inmiddels heb ik op die momenten al verschillende wonderen meegemaakt. De laatste keer heb ik benen aan zien groeien! En een ander groepje bad voor een vrouw die daarna opstond uit haar rolstoel! Het belangrijkst is eigenlijk dat je de mensen God’s liefde laat zien en van daaruit gebeuren er ook wonderen. Laatst bad ik met iemand die begon te huilen, maar na gebed was ze helemaal opgeklaard. Ik krijg ook steeds meer woorden en beelden ( = plaatjes in je hoofd) door voor mensen. Ik stond ook met een moeder te praten, die niet gelovig was, maar ze wilde wel gebed en ik vroeg ondertussen of God me iets wilde laten zien en toen zag ik water en ik kreeg de indruk dat dat met haar zoontje te maken had. Dus ik vroeg of hij van zwemmen houdt. “Ja dat vind ie hartstikke leuk,” zei ze met een smile. En zo geloof ik dat we worden gebruikt om mensen (een stapje) dichter bij Jezus te brengen. Ze mogen zelf kiezen wat ze ermee doen. Wij laten alleen maar zien dat God hun op het oog heeft en zelfs details van hun leven kent. Vorige week moesten we tijdens de treasure hunt class iets creatiefs geven (prophetic art) aan iemand wiens naam we de week ervoor op een papiertje hadden gekregen. En zondagavond tijdens de aanbidding dacht ik erover na en opeens kreeg ik heel duidelijk een idee wat en hoe ik het moest maken (zie foto). Dat was een bijzondere ervaring. Ik wist niet eens voor wie ik het maakte, maar het ging heel gemakkelijk. Toen ik het aan hem gaf kon ik hem de betekenis ervan ook vertellen en hij werd helemaal blij. We geven elkaar ook feedback, als het niet klopt of als het diegene niets zegt, moet je dat ook weten. Zo leer je onderscheid te maken tussen je eigen gedachten en datgene wat God te zeggen heeft en dat gaat steeds beter. Oefening baart kunst is ook hier van toepassing. Als je niet uit je comfortzone stapt, zul je ook geen doorbraak zien, maar als je risico’s durft te nemen, ga je geweldige dingen meemaken!
Ik kan nog veel meer vertellen, maar het is al een lang verhaal geworden. Wordt vervolgd.

Bedankt allemaal voor de kaartjes en mailtjes en pakjes! Merry Christmas, see you next year!