Life in Redding

Voor een groter lettertype klik je rechts bovenaan op de A.

Het leven in Redding U.S.A.

Hallo allemaal, het is de hoogste tijd voor een berichtje van mij. Inmiddels is de school alweer 2 maanden aan de gang en ben ik aardig gesetteld. Na ruim 7 jaar voelde het gewoon weer als thuiskomen. Al kwamen heel veel straten me niet meer bekend voor. Ik denk ook omdat ik toen geen auto had en weinig zelf heb rondgereden. Nu mocht ik een auto lenen en heb ik de stad aardig goed verkend voordat de school begon. Redding heeft ruim 90.000 inwoners en is niet heel groot, je kunt eigenlijk overal wel binnen een kwartier komen. Toch lopen er twee snelwegen doorheen om van oost naar west en noord naar zuid te gaan en er loopt ook nog een grotere snelweg langs. De wegen kun je echt niet vergelijken met Nederland, gaten en scheuren zijn hier heel normaal en je moet ook niet de rechterbaan nemen, want voor je het weet moet je verplicht rechtsaf slaan. Zo heb ik al aardig wat rondjes gereden  Het voordeel is dat je wel door rood mag als je rechtsaf slaat. Daar moest ik wel weer aan wennen en de regel rechts gaat voor kennen ze hier ook niet, wie het eerst s op de kruising is heeft voorrang.

De winkels waren ook weer wennen, zo mega groot, (wat is hier nou niet groot?) ik was eerst uren kwijt met boodschappen doen. En je hoeft je boodschappen niet zelf in te pakken, al doe ik dat meestal wel zelf. En bij de ingang liggen doekjes om het handvat van je mandje schoon te vegen. De grote winkels zijn de hele week 24 uur per dag open. Soms handig als je heel laat of vroeg nog even langs wil, maar het is echt niet nodig.
Ik ben in het begin druk geweest met de basis dingen; bankrekening openen, waar vind ik een wc mat, welke shampoo haal ik, enz. En ik mis ons lekkere water en verse brood. Ik snap niet dat hier nog geen Nederlandse bakker zit, dat is een goudmijn! Je wilt niet weten wat ze hier allemaal in het brood stoppen, het blijft dagen goed, maar is al kurkdroog als je het koopt. Ik heb wel gezonder brood gevonden, maar daar betaal je zo $5,00 voor.
Ik blijf me ook verbazen over de drive- ins, niet alleen bij de Mc Donalds, maar ook voor de pinautomaat, de apotheek en om dingen af te geven. Zelfs de postbode zit in de auto met het stuur aan de rechterkant om er niet uit te hoeven haha. En je kunt als je zelf wilt posten, gewoon je eigen brievenbus gebruiken. Dan moet je de hendel omhoog zetten en weet de postbode dat hij of zij er wat uit moet halen.

Ik had gelukkig na 1 dag al een kamer en hoe bijzonder, in dezelfde straat als waar ik 7 jaar geleden geëindigd was. Inmiddels is het huis gevuld met twee Amerikaanse en twee Taiwanese dames. Het is erg grappig om cultuurverschillen te ontdekken en die zijn er meer dan je denkt! Gelukkig kreeg ik de mogelijkheid om een auto te kopen, dat ging wel bijzonder. Ik had gebeden wat ik nou moest doen en binnen twee dagen had ik goedkoop een knalblauwe PT Cruiser op de oprit staan. Wat ben ik er blij mee, het was echt niet leuk om steeds om ritjes te vragen om ergens te komen. Al zijn de studenten hier wel heel behulpzaam. De omgeving is ook prachtig, we zitten midden tussen de bergen en het weer is nog steeds stralend, zo tussen de 25 en 30 graden. Ik zit vaak buiten in m’n korte broek te eten, dat zijn ze hier ook niet echt gewend. Ze lopen met lange broeken en truien, maar dat komt omdat de airco’s hier zo hoog staan. Daar snap ik niks van, maar goed.

Laatst was ik in een kantoor om m’n auto op mijn naam te laten zetten en toen ik naar buiten keek zag ik een enorme Amerikaanse vlag en ik keek uit over de bergen en toen had ik echt even het gevoel van “the American dream,” dat was heel gaaf. Soms is het net of ik in een film zit; de grote (Coca Cola) trucks, de gele schoolbussen, de politieauto’s, ze zien er precies zo uit als in de films, soms lijkt het nep, maar dat is natuurlijk het cultuurverschil.
Waar ik niet echt aan kan wennen zijn de wc’s hier. Enorm laag en in gebouwen zijn ze heel open, je kunt er gewoon onderdoor kruipen en de kieren zijn zo groot dat als je goed kijkt, je iemand gewoon ziet zitten… en de opening zit niet zoals bij ons voorin de pot, maar achterin. Dusss dat betekent dat je keutels vrolijk ronddrijven in het water haha.

De bosbranden hier hebben wel een enorme impact. Toen ik voor het eerst door West Redding reed werd ik er verdrietig van, het leek wel een oorlogsgebied. Lantaarnpalen waren als strikjes om bomen gewikkeld en hele straten waren compleet weggevaagd. Veel mensen liepen met maskers op en soms kon je gewoon niet buiten zijn vanwege de stank en de grijze lucht. Huizen en auto’s moesten ook weer as vrij gemaakt worden. Helaas woeden er nu weer branden in Californië, dichtstbijzijnde is nu op anderhalf uur afstand. Met name de wind maakt het erger, er zijn tornado’s van vuur, dat gaat zo snel, je weet niet wat je ziet. Helaas waren er ook nu weer mensen die niet op tijd weg konden komen. Ze zenden ook speciale teams het gebied in om vee en huisdieren proberen te redden, heftig allemaal.

School is helemaal geweldig, ik vind het fantastisch het is enorm genieten, maar daar schrijf ik de volgende keer wel over anders wordt het veel te lang. We hebben ook instructies gehad van het beveiligingsteam. Helaas moeten die er dag en nacht zijn. Eigenlijk moet je op de grond gaan liggen als er iets gebeurt, maar aangezien we met zo’n 750 studenten zijn, is het advies om eventuele aanvallers aan te vallen, dan heb je een veel grotere overlevingskans. Maar het is heel vredig op school en ik mag er ook graag buiten zitten en rondwandelen.

Dit was het voor deze keer, mocht je niet weten hoe ik er toe gekomen ben om weer terug te gaan, dan kun je het verhaal hieronder nog lezen.

Groetjes,
Diane

2840 Reservoir Lane
96002 Redding CA U.S.A.


Vorig jaar november was ik op een Vaderhartconferentie met het thema “lopen op het water”. Terwijl ik relaxt achterin de zaal naar de spreker, Arie de Rover, zat te luisteren “hoorde” ik opeens van binnen: “Je gaat weer naar Amerika.”
Daar schrok ik best wel van, want ik was er in die tijd niet mee bezig, al heb ik wel altijd gezegd dat ik nog eens terug zou willen om het 2e jaar van de Bijbelschool te gaan doen. Ik dacht eerst misschien zakt het wel weer, eerst maar eens een nachtje over slapen, maar ik werd alleen maar enthousiaster.
Ik heb wel gebeden om bevestiging en in mijn ogen heb ik die ook gekregen. Een week later kwam er een team uit Redding dat niets van mijn ideeën afwist, maar tijdens spontaan gebed bevestigden zij mijn gedachten. Diezelfde avond had ik het idee dat ik naar Celebration in Elburg moest gaan, terwijl ik daar jaren niet was geweest. Ik wist niet eens hoe laat het begon. Ik had ook nog niet gegeten, dus ik dacht als het om 20.00 uur begint ga ik en als het om 19.30 begint niet want dan ben ik al te laat. Bleek het om 19.45 uur te starten dus ik met een banaan op de vuist vlug naar Elburg toe. En ja hoor, de spreker had het over “lopen op het water” en zei: Durf jij te gaan, durf je je familie los te laten, durf je je baan op te geven? Eh nou toen wist ik wel waarom ik daar zat. Het was wel even confronterend, maar ik werd er ook heel erg blij van. Niet van het feit dat ik alles los mag laten, maar wel dat dit voor mij zo’n bevestiging was om weer te gaan en dat God me roept en klaarmaakt voor nieuwe dingen.
Ik dacht dat komt goed uit want je kunt je vanaf november eind november aanmelden voor de school. Helaas, dat gold voor de eerstejaars, de tweedejaars aanmelding kon pas halverwege februari. Ik moest weer allerlei vragen invullen en referenties opgeven. Vervolgens volgde er nog een skype interview en halverwege april kreeg ik pas te horen dat ik weer ben aangenomen voor de Bijbelschool van Bethel Church. (Bethel Music is wel bekend in Nederland)
Het was wel even spannend om dit op school te gaan vertellen. De planning voor de formatie voor het volgend schooljaar maakte dat ik moest zeggen dat ik ontslag zou gaan nemen, voordat ik wist of ik aangenomen zou worden.
Het grappige was wel dat de directeur de teamvergadering ook opende met lopen op het water.
Sowieso had ik wel het idee dat mijn tijd op de Regenboog en wellicht in het onderwijs erop zat. Ik heb ook altijd gezegd dat ik niet mijn hele leven in het onderwijs wil blijven.
Ik las laatst een voetnoot bij het boek Spreuken en daar stond uitleg over het getal 7 (het getal van de volheid) en 2x7. Toen dacht ik hoe lang zit ik eigenlijk in het onderwijs? En dat is 2x7 jaren, tijd om weer op het water te gaan lopen!
Inmiddels heb ik mijn afscheid gehad, wat erg leuk was, heb ik m’n huisje opgezegd, m’n auto verkocht, visum geregeld (wat een werk was dat!) en m’n ticket geboekt. Nu ben ik druk aan het inpakken en de laatste dingen aan het regelen. Op naar een nieuw avontuur.